محمد خلج امیرحسینی*
در تاریخ موارد متعددی وجود دارد که فرد یا افرادی مرتکب تخلفات یا خیانت‌های بزرگی شده‌اند بطوریکه صدمات و ظلم بزرگی به اطرافیان و جامعه وارد شده است. منطقا این افراد می‌بایستی مجازات و تنبیه می‌شدند. البته مواردی بوده است که بزرگان عمدتا دینی جامعه، بنا به مصالحی از جمله نجات اخروی متخلفان قابل هدایت، شیوه دیگری را در مقابل آنها اتخاذ نموده‌اند. در این شیوه، جامعه و رهبر جامعه متخلفان را از خود طرد کرده، و به آنها بی‌اعتنائی می‌کردند تا بلکه به خود آیند و توبه کنند. پس با بکارگیری این شیوه، متخلفان متوجه تخلف و گناه خود شده و توبه می‌کردند و بدون آنکه مجازات شدیدی شوند از سوی جامعه و خداوند متعال بخشوده می‌شدند. دو نمونه مشخص از بکارگیری این شیوه در مورد فرزندان حضرت یعقوب (ع) و سه فرد متخلف در جنگ تبوک بوده است که شرح مختصر آنها چنین است.
1- فرزندان حضرت یعقوب (ع) به خیانت در امانت کرده و حضرت یوسف (ع) را به چاه افکندند. آنها تا چندین سال به گناه خود اعتراف نکردند و خود را مبرا از گناه دانستند. حضرت یعقوب (ع) به آنها بی‌اعتنائی نموده و آنها را از خود طرد کردند تا آنکه متنبه شده و توبه کردند و گفتند: قالُوا يا أَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا إِنَّا كُنَّا خاطِئينَ (یوسف/97). حضرت یوسف (ع) نیز که عزیز مصر شده بودند ترفندهائی را بکار بستند و چند بار آنها را بردند و آوردند و سختی دادند تا بالاخره به گناه خود اعتراف کرده و توبه نمودند و گفتند: قالُوا تَاللَّهِ لَقَدْ آثَرَكَ اللَّهُ عَلَيْنا وَ إِنْ كُنَّا لَخاطِئينَ (یوسف/91).
2- علیرغم تاکید رسول اکرم (ص) برای حضور مردان در جنگ تبوک، سه تن بدون هیچ عذری به همراه لشگر اسلام نرفتند. پس از بازگشت لشگر اسلام به مدینه، رسول اکرم (ص) به آنها بی‌اعتنائی کردند و مردم را از سخن گفتن با آنها بازداشتند. مردم و حتی همسر آنها هم به تبعیت از پیامبر از آنها کناره گرفتند و از خود دور کردند. در واقع جامعه عرصه را به تمام معنی بر آنها تنگ کرد و آنها را محاصره اجتماعی نمود. آنها حتی از یکدیگر نیز کناره‌گیری کردند. در این بین دشمن به آنها طمع کرد و بسوی خود خواند. از آنجا که آنها افراد عاقلی بودند، هم در دام دشمن نیفتادند و هم توبه کردند. نهایتا پس از مدتی خداوند توبه آنها را پذیرفت و نجات یافتند. وَ عَلىَ الثَّلَاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُواْ حَتىَّ إِذَا ضَاقَتْ عَلَيهِْمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ وَ ضَاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنفُسُهُمْ وَ ظَنُّواْ أَن لَّا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَيْهِ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُواْ إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيم (توبه/118). یعنی: آن سه نفر كه تخلّف جستند، (و مسلمانان با آنان قطع رابطه نمودند) تا آن حدّ كه زمين با همه وسعتش بر آنها تنگ شد (حتّى) در وجود خويش، جايى براى خود نمىيافتند (در آن هنگام) دانستند پناهگاهى از خدا جز بسوى او نيست سپس خدا رحمتش را شامل حال آنها نمود، (و به آنان توفيق داد) تا توبه كنند، خداوند بسيار توبهپذير و مهربان است.
حال در جامعه ما، ظلم و گناه و خیانت بزرگی توسط سران فتنه‌گر در سالهای 88 و 89 رخ داد. آنها با طرح دروغ بزرگ و بدون مدرک تقلب در انتخابات، کشور را به آشوب کشیده و مسبب بسیاری صدمات و لطمات جبران‌ناپذیر به کشور و نظام مقدس جمهوری اسلامی و توهین به مقدساتی والا شدند. آنها دشمنان نظام را برای براندازی نظام به طمع انداختند و دوستان نظام را در تمام جهان نگران و مضطرب نمودند. نظام اسلامی از در رافت و عطوفت در آمد و بجای مجازات، آنها را از خود طرد نمود به امید آنکه معترف به گناه بزرگ خود شوند و توبه کنند. با کمال تاسف تاکنون نه تنها نشان روشنی از توبه آنها به چشم نخورده است بلکه هر از گاهی از نظام اسلامی طلبکار هم شده‌اند. شاید بتوان علت این امر را اطرافیان و دوستان ظاهری ایشان دانست. اینها هستند که بجای طرد ظالمان و تشویق آنان به توبه، حتی برای نظام مظلوم خط و نشان هم می‌کشند. اگر اینها واقعا خود را دوستان آنها می‌دانند، بیایند و به خاطر آخرت آنها و خودشان، پا روی نفس اماره خود گذاشته و راه را برای توبه واقعی و حر گونه آنها در پیشگاه خداوند متعال و جامعه اسلامی هموار کنند. لااقل اگر این شهامت را ندارند، برای تنبه و توبه آنها دعا نمایند و با اظهار نظرهای نسنجیده خود فضای جامعه را متشنج نکنند.
* عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت ایراننظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: اخبار و مطالب روز، سیاسی، ،
آمار
وب سایت:
